یکشنبه ی کرونایی اسفند
نوشتنم نمی آید
پس از مدتها اما دست به قلم برده ام تا این زنجیره ی منفور ننوشتن را پاره کنم
چرا که نوشته ها بیشتر از هر قطعه عکسی، یاداور روزهای پرتب و تابمان را دارند
تب هایی از جنس کرونا
تب هایی از جنس دوری
تب هایی از جنس خانه نشینی
.
نوشتنم نمی آید
نه حالا که فرسنگها دور از خانه زمستان را به انتها میرسانم
نوشتنم نمی آید
نه حالا که برخلاف همین بیست روز پیش که وقت برایم چون اشک ققنوس نایاب شده بود؛ بی ارزش ترین وقت های زندگی ۲۲سال و کمتر از یک ماهم را بر باد میسپارم
نه حالا که بی حوصلگی این روزهایم نیاز به ثبت در دفتر گینس دارد....
نه حالا ک نه دست به کتاب میبرم،نه تحلیل مستندی،نه دست ب مقاله ای...نه آرت و سامیت و پیترسونی...
.
این روزهایم،فقط به درد همین آشغال های هالیوودی و کره ای ک مقابل چشمانم می آیند و چشمک میزنند و ناامید از توجهم رد میشوند میخورد...فیلم هایشان را میگویم
.
این روزها که دلتنگی امانم را بریده اما....حوصله ی حتی دلتنگی راهم ندارم و به امان خدا واگذارش کرده ام ب خودش
.
پ.ن:راستی ک امروز چقدر شبیه بود به روزهای زمستانی ۹۶....
التماس رضایت مادر برای یک بال گشایی دیگر...پرواز تا بی نهایتی دیگر با جهادی ای جدید....
و راضی نشدنش....
و خون ب شیشه ریخته شده ها...
لا مشکل....
این هم یک نقش در جهانی است نقاشی شده به دست خدا....
که دوستانت در بیمارستان مشغول جهاد باشند و تو ب تماشا در کنار خانواده بنشینی و لبخند برلب صلوات بفرستی
این هم نقشی است برای خودش دیگر...هوم؟
فقط ای کاش کمتر بیاییم و دم از انقلابی بودن بزنیم وقتی حتی حاضر نشدیم در عصر قبل از ظهور،اسماعیلمان را قربانی کنیم.....
پ.ن۲:اولین روز از چالش چهل روزه ی نوشتن در عین بی حوصلگی را میگذرانیم....با همراهی دوستی ک این روزها دل به همراهی بی مثالش خوش کرده ام❤
